Helaas moet ik een droevig bericht plaatsen. De laatste dagen had ik al niets op het blog gezet over Jana of Monster zoals ze liefkozend werd genoemd. Dit had een reden. Zoals we al vaker mee gemaakt hebben komt er na een goede periode een terugslag. De laatste tijd wilde ze niets meer eten en werd haar energie minder en dus is San weer terug gegaan naar dwangvoederen. Meerdere bezoekjes bij de dierenarts; oppep spuiten; vitaminen; antibiotika ... niets hielp. Gisteren is San nog weer bij de dierenarts langs geweest; de afgelopen nacht zelfs elke twee uur vocht gespoten en een paar mililiter vloeibaar voedsel gevoerd en gemasseerd. Jana kon of wilde niet haar lichaamstemperatuur onder controle houden. Kleine momentjes ging het goed waar weer een terugval op volgde die erger en erger werd. Vanochtend hoorde ik haar kreunen naast mij in de computerkamer onder een rode lamp met warmhoud kussens. Altijd een erg slecht teken. Ze probeerde zelfs nog te spinnen toen ik haar aaide. Die oogjes zoals ze mij aankeek vergeet ik mijn hele leven niet meer. San heeft wederom de dierenarts opgeroepen en die heeft haar vanmiddag ingeslapen. Behalve oververmoeid van het weinige slapen zijn we er allebei tamelijk kapot van. Er overkomt je zelfs een gevoel waar je de boel er bij neer wil gooien. Het vreemde is dat op het punt dat Sandra met haar naar de dierenarts wilde rijden de telefoon overging. De politie met de melding dat er een man bij de balie stond met een gewond katje.. Ze ging weg met Jana en kwam dus terug in tranen met een volgend dier...
Vanzelfsprekend gaan we bij ons zelf te raden of we iets verkeerd gedaan hebben. Kan het beter.. kan het professioneler... Het antwoord is natuurlijk. Maar het antwoord hangt ook samen met geld; vrijwilligers; inzet en mogenlijkheden. Had het beestje niet eerder naar de wildopvang gemoeten? We hebben ons in verbinding gesteld in het begin... antwoord we hebben geen plek...
Ik kan dus op dit moment alleen maar zeggen dat we hier onze stinkende best gedaan hebben om dit beestje een kans te geven. Alle aandacht gaat nu weer uit naar 5 flessen poesjes in de woonkamer maar als die slapen sluip ik achter de computer en kijk ik naar die waanzinnige ogen op het beeldscherm...